Wanneer die Tente Begin Opvou – Geloof Tussen Genesing en Afskeid

Ek skryf vandag met ‘n swaar hart. ‘n Hartsvriendin van my, ‘n dierbare kind van God, het haar aardse reis voltooi. Kanker, daardie meedoënlose vyand, het haar liggaam aangeval, maar haar gees het vry gebly tot die einde. Haar tentwoning het nou finaal opgevou, en ons bly agter met ‘n leegheid – maar ook met diepe dankbaarheid vir haar lewe en nalatenskap.

Ek dink aan Paulus se woorde in 2 Korintiërs 5:1:
“Want ons weet dat as ons aardse tentwoning afgebreek word — ons ’n gebou van God het, ’n huis nie met hande gemaak nie, ewig in die hemele.”

Hierdie lewe, met al sy pyn, vreugde, en raaisels, is net tydelik. Paulus beskryf ons liggame as “tentwonings” — verganklik, weerloos, en kortstondig. En tog is daar iets diep troostend in sy woorde: hierdie tent is nie die einde nie. Daar wag ‘n permanente woning, gemaak deur God self.

Maar dan kom die vraag: Hoe versoen ons hierdie hoop met Jesus se opdrag om die siekes te genees? Het Hy nie gesê: “Lê die hande op die siekes, en hulle sal gesond word” (Markus 16:18)? Waarom word my hartsvriendin nie gesond nie, al het ons gebid, geglo en gehoop?

Dis ‘n diep misterie wat gelowiges deur die eeue gekonfronteer het. Soms genees God bonatuurlik en onmiddellik, ander kere gebruik Hy medisyne en tyd — en soms, met die swaarste genade van alles, gee Hy uiteindelike genesing deur die dood heen. Nie omdat Hy nie wil genees nie, maar omdat Hy iets diepers in gedagte het — ‘n hemelse woonplek, ‘n herstel wat nie net liggaamlik is nie, maar volkome.

Ons het ‘n kultuur van onmiddellike antwoorde en vinnige resultate, maar God werk op ‘n ewige tydlyn. Sy perspektief is veel groter as ons eie. Geloof beteken nie altyd dat ons ‘n wonderwerk sien nie — dit beteken dat ons aan Hom vashou selfs wanneer die wonder nie gebeur nie.

Jesus self het by die graf van Lasarus gehuil, al het Hy geweet Hy gaan hom opwek. Dit wys vir ons: Hartseer is nie ‘n teken van ongeloof nie — dis deel van menswees. Ons pyn maak nie God minder betroubaar nie; dit maak Sy liefde net meer noodsaaklik.

Vandag weet ek: my hartsvriendin se tentwoning is besig om afgebreek te word, maar sy sien uit na die woning wat nie met hande gemaak is nie. Ek sal haar mis — elke dag. Maar ek weet ook: ons burgerskap is in die hemel (Filippense 3:20), en ons reis is nie voltooi wanneer ons die laaste asem uitblaas nie, maar wanneer ons die eerste asem inhaal in die teenwoordigheid van ons Verlosser.

Tot daardie dag hou ek vas aan die Woord, aan hoop, aan genade. En ek herinner myself: die teenwoordigheid van pyn beteken nie die afwesigheid van God nie. Die tent word opgebou in die stof, maar die woning wag in die lig.

Lees ook: God se Vreugde, jou krag

Geskryf deur Brahm van Wyk – Opgedra aan Han Cilliers (28.03.1972 – 31.05.2025)

Vir daaglikse inspirasie lees gerus ons dagstukkie, Die Woord vir Vandag of luister na ‘n potgooi op iono.fm

Die sienings wat hierin uitgedruk word, is dié van die aanbieders en skrywers, nie van Radiokansel nie